memkompreneble

"Ekde kiam homoj la unuan fojon forlasis siajn kavernojn kaj renkontis aliulojn kun aliaj vidpunktoj kaj aliaj lingvoj ekzistas revo: mortigi ilin, por ke ni ne devu lerni ilian lingvon nek kompreni ilian vidpunkton." – citaĵo el la filmo "The Beast With a Billion Backs" de la usona tv-serio Futuramo – tiu ŝerco evidente celas al esperanto, ĉar en la sama filmo oni ankaŭ proponas senseksajn pronomojn "shklim" kaj "shkler" por la angla

vidigo de reteja adresspaco 2010-02-21

Filed under: raportoj — memkompreneble @ 20:08

Kiam mi informiĝis pri la temo, mi trovis ke ŝajne ekzistas studoj pri la memsimileco de la interreto (simple tajpu “self-similarity in the web” ĉe via preferita serĉilo por ankaŭ trovi tiajn studojn), kaj rigardante la adresaron de sola retejo ŝajne jam pravigas tion.

Jen rigardo al la strukturo de la retejo http://www.esperanto-nb.de/ (eblas klaki por vidi iomete pli grandan version).

Jen kelkaj bildoj de la strukturo de la adresspaco de dokumentoj ĉe http://www.esperanto.de videblas sube.

[Redaktita:]

Parolinte pri tio al kelkuloj vidalvide mi nur trovis nekredemon kaj nekomprenon. Do por ricevi pli bonan imagon pri kio temas, simple pensu pri la dosier-strukturo sur via komputilo. Ekzistas radika nodo, kutime “desktop” aŭ simile, kaj ceteraj nodoj havas patron alian ol si mem kaj povas enhavi subnodojn se temas pri dosierujo, alikaze temas pri folioj de la dosier-arbo. La vindoza esplorilo (kaj plejmulto de dosierstrukturvidigiloj) montras arbon, kie oni povas fermi kaj malfermi branĉojn, “ŝovi” branĉojn al alia loko (eltranĉi k. alglui), ktp, sed ĉiam en la konata arbo-formato. Nun imagu ke oni ne montras idojn de nodoj unu sub la alia en listo, sed anstataŭe ordigas ilin dudimensie (aŭ iam eĉ tridimensie) ĉirkaŭ la patra nodo. Nun la ligo inter patro kaj ido ne plu estas ordinara “ido sub patro”-rilato sed linio aŭ sago. Tiun linion eblas trakti kiel stabo aŭ risorto, kaj la nodoj povas altiri/repeli unu la alian per gravita aŭ alia forto.

Metaforo por komprenigi tiun efikon estas kutimaj arboj kiel ili kreskas ekstere (aŭ kelkfoje eĉ ene…). La “forto” kiu interrepelas la branĉojn unu de la alia estas simple la “premo” de la folioj kiuj “puŝas” por trovi plejbonan lokon por ricevi sunlumon (aŭ sekon kaze de radikoj aŭ kion ajn la nodoj favoras) kombinita kun gravito kaj kun la vaste akceptita postulo, ke du objektoj ne povas okupi la saman lokon dum la sama momento. Rezulto de la tuta afero estas la fraktaleco observebla ĉie ajn en naturaj retoj – ekzemple riveroj, la sangocirkulada sistemo, neŭronaj retoj.

 

Komenti